ხელოვნებაში კენტავრების სახე მრავალგზის ასახულა, უფრო კი ლაპითებთან მათი ბრძოლის სცენები. კენტავრომაქიის კლასიკური ნიმუშია არკადიის ფიგალეის (ბასეს) აპოლონის ტაძრის ფასადის რელიეფი. მოქანდაკეები კაცის ზედა ტანს უერთებდნენ ცხენის ტანს ან პირიქით.

კენტავრომაქიის ნიმუშია ლარნაკწერა წითელფიგურიან კრატერზე (ძვ. წ. V საუკუნე).

კაცის და ცხენის ნარევი არსება უკვე ძველ ანტიკურ მხატვრებს იზიდავდა. ბერძნულ-რომაული ხელოვნების ნიმუშია ახალგაზრდა კენტავრი (რომი, ქანდაკება). მრავალგზის აუსახავთ თვით არაბებს და შუა ევროპის ხელოვანთ. აუგსბურგის ჭიშკრებზე გამოხატულ რქოსან, შემოსილ კენტავრს თავი მოუბრუნებია და ისარს სტყორცნის (XI ს.). აქ და სხვაგანაც გარკვეული კოსმოგონიური ვარაუდებია. ბოროტი სული, დემონი დასდევს ადამიანთა სულს, ასეა ასახული ფლორენციის ჯოჯოხეთის ფრესკებზე. ბოტიჩელიმ შექმნა გენიალური ტილო: ველურ კენტავრს აშოშმინებს ათენა (მინერვა), სათნოება (1495, უფიცი). ხშირია მითიურ გმირთა აღზრდის სცენები, დეიენირას გატაცება ნესოსის მიერ (გვიდო რენი, 1620, ლუვრი), ჰერაკლეს და ნესოსის (ნესუსის) ბრძოლა (მარმარილოს ჯგუფი, 1599, ფლორენცია), ჯამბოლონიას ნამუშევარი… ნესოსის, დეიენირას და ჰერაკლეს სიუჟეტი, რაც ოვიდიუსმა ფართოდ ასახა,[9] პომპეის ფრესკებზე დიდოსტატურადაა ასახული (ნესოსი სთხოვს ჰერაკლეს, მიმსახურეო).

ბელინის ჰერაკლე უმიზნებს ნესოსს. იგივე დახატეს რუბენსმა, მაულპერჩმა. ბაროკომ ამ დრამატული სცენის მრავალმხრივი ასახვა მოგვცა. კენტავრები უხატავთ კარაჩის, კოხს, ჰაკეტს, ბიოკლინს (ბრძოლა), პიკასოს... ლუვრშია დაცული კენტავრის ქანდაკება, ზურგზე რომ ეროსი დაუსვამს, თმას ეთამაშება.

ცხოველთა სამყაროსთან მსგავსებისა, ღვინის სიყვარულისა და ავხორცობისათვის კენტავრები მხიარულ სატირებთან ერთად დიონისე-ბაქკოსის თანამგზარებადაც ითვლებოდნენ. მშვიდობიანად დაჰყვებოდნენ ან ქნარს უკრავდნენ, ეროტებს და ფერიებს ეთამაშებოდნენ, ბაკქანტებითა და სატირებით გარემოცულნი.

ამ უსაქმურებს სულაც არა ჰგავას ხსენებული ქირონი — კრონოსისა და ფილირეს შვილი, სამართლიანი და ხელოვანი აღმზრდელი, რომელიც ზევსმა ვარსკსვლავეთში მოათავსა მშვიდოსნის სახით („კენტავრი“).

ბერძენთა მითოლოგიურ სამყაროში უფრო საოცარი არსებებიც არიან — იხთიოკენტავრები

წიკიპედია